Korte broeken, zon, zee en een verloren paspoort

Het is een heerlijke dag. We slapen (een beetje) uit. Tegen negenen ontbijten we buiten op het terras naast het ieniemienie zwembadje van Leopards Corner. Voor de tweede keer deze vakantie trekken we een korte broek aan. Het wordt vandaag lekker warm.

Daarna rijden we naar iSimangaliso Wetland Park. Het is weer een hele adminstratie om binnen te komen. Dit park is anders dan alles wat we tot nu toe hebben gezien. Het is heel groen, ondanks de winter, en er groeien veel palmen. Bij de eerste poel waar we kijken zien we een een groepje nijlpaarden. We parkeren en aanschouwen deze prachtige beesten een tijdje. Ze zijn zoooo groot en ze hebben enorme tanden. Joyce vertelde ons, toen we in het kamp in Pafuri, waren dat iemand in het dorp een paar maanden terug is doodgebeten door een nijlpaard. We kunnen ons er nu alles bij voorstellen. Die tanden wil je niet in de lichaam. Het is ondanks deze wetenschap jammer dat je niet uit je auto mag…. voor een beetje buitengevoel zetten we de ramen maar open. 

Als we verder rijden zien we een groepje neushoorns. We denken dat het de zwarte neushoorn is. Wat boffen we toch weer! Ik maak een grapje: ‘nu nog wat olifanten, en dan kunnen we terug’. Nog geen 5 minuten later worden we getrakeerd op 3 olifanten! Te gek.

Achterin het park ligt Cape Vidal. Op dit prachtige strand besteden we de middag. We hebben eten en drinken meegenomen. Op de parkeerplaats zien we echter hoe een Nederlands gezin door een groep apen vakkundig van hun lunch wordt ontdaan. Daar mogen we natuurlijk niet om lachen, maar het was wel een heel grappig gezicht. Al die apen met witte puntjes, een gillende moeder en boze vader 🙂 Wij besluiten alleen blikjes mee te nemen. 
Het strand, de duinen en de zee zijn zo mooi! We blijven een groot deel van de middag. Boekje lezen, beetje suffen. Cecile en Rody duiken zelfs nog even de zee in. Brutale aapjes willen in onze tassen neuzen en weten uiteindelijk toch een (leeg) blikje te bemachtigen. Een stukje verderop zie ik hem uit het blikje slurpen.

Als Rody en Cecile gaan zwemmen vinden ze in het zand een portemonee. Met daarin een ticket voor eem boottocht eerder vandaag, 100 Rand en een Brits paspoort. Iemand is helemaal niet blij denk ik. We besluiten de portemonee naar het politiebureau (nou ja, het was meer een soort woonwagen) te brengen. Echt helpen willen ze niet. Ze adviseren ons naar de boottochtmaatschappij te gaan. Dat idee staat ons minder aan. Een vriendelijke dame die daar aangifte doet voor iets, hoort het verhaal aan. Ze zegt de eigenaar van de boot te kennen en gaat er achteraan. Ze woont in de straat waar wij logeren. Ze geeft ons haar adres voor het geval we een update willen. We vertellen haar waar wij logeren… misschien horen we er nog wat van. Het zou fijn zijn als het paspoort bij de eigenares terugkomt.

Morgen gaan wij zelf een boottocht maken. Nu spoelen we het zand van ons lijf. Zo maar weer lekker uit eten! Cecile mag vandaag kiezen waar.