It’s a kind of magic

Dag 3 in Tokyo. Met behulp van de wekker zijn we vandaag een stuk eerder op pad dan gisteren. We pakken na een snelle boterham met pindakaas de metro naar de vismarkt van Tsukiji. Natuurlijk is de officiele handelmarkt al voorbij als wij tegen half 10 aankomen. Maar rondom het complex is een netwerk van kleine straatjes met viswinkels en andere marktkraampjes. We snuffelen een tijdje rond. De kramen liggen vol met verse vis, gedroogde vis, groente, fruit, noten, zeewier, et cetera. Het is hier anders dan elders. Geen enkele verkoper probeert je aan te spreken, niemand smeekt je wat te kopen. Heerlijk om gewoon rond te kunnen kijken.

Omelet

We besluiten een vroege lunch te nemen. Cecile en ik eten sushi; heerlijk! Het wordt voor onze neus klaargemaakt en de vis is werkelijk verrukkelijk. Na de sushi eet Rody bij een van de stalletjes yakitori. Zo hebben we allemaal iets naar ons zin.

Sushibar

Vers gemaakt

Jammie 😉

Eten op straat mag, maar alleen aan de kant bij de prullenbakken….

We verlaten de markt en nemen de bus naar het Mori building waar het Digital Art Museum is gevestigd. Dit museum is open sinds juni en overtreft werkelijk waar al onze verwachtingen. Het complex is 10.000 m2. Hier creeren 520 computers en 470 projectors en compleet nieuwe wereld. Met niets te vergelijken. Echt waanzinnig! Op de muren worden de meest prachtige figuren geprojecteerd. Alles beweegt en de zalen zijn iedere keer weer anders. Als een school vissen over de muur zwemt kun je ze zelfs van richting doen veranderen door je handen op de muur te plaatsen. Het is magisch…. Het is moeilijk deze ervaring te omschrijven. Ik hoop dat de foto’s een beeld geven.

Zaal vol met lampen

Na het museum pakken we de metro naar Akihabara, de electronicawijk van Tokyo. In deze moderne wijk is het drukker en hectischer dan elders. In de wijk zijn naast honderden electronica winkels ook heel veel anime- en mangashops. Het is weer een totaal andere wereld. We scoren Pokemonkaarten voor een vriend van Cecile en kijken onze ogen uit in alle winkels waar je voor idiote bedragen stripfiguurpoppen kunt kopen. De kopers zijn vooral volwassen mannen.

Animate

Op een straathoek worden we aangesproken door een meisje van Maidreamin. We besluiten de lift naar het restaurant te nemen. In het restaurant werken alleen maar jonge meisjes in een zoetsappig serveersters outfit. Met strikjes en roze wangetjes. We worden door een giebelend meisje naar onze tafel gebracht. Arigatou gozaimassssu! Buiten de kosten voor de drankjes betalen we 500 yen p.p. om daar te zijn… het volledige menu bestaande uit een drankje, een ijsje, een diadeem met oortjes en een foto met je favoriete Maidreamin kost 2300 yen p.p. We houden het dus bij een drankje. Om de serveerster te roepen moet je miauwen (ja echt…. en ja, we hebben het braaf gedaan.. met schaamrood op de kaken). En als de drankjes geserveerd worden moeten we een hartje maken met onze handen en een liedjes zingen. Het bijzondere is dat de tent vol zit en hele groepen, ook veel volwassen mannen, die daar schaamteloos met een konijnenorendiadeem een ijsje eten, braaf miauwen en niet kunnen wachten om op de foto te gaan…. we hebben ongelooflijk gelachen. Typisch een geval van ‘been there, done that’.

Meadreamin-meisje

Een mooi afwisselende dag. Nu moe maar voldaan in ons hotel. Morgen pakken we weer een ander stukje Tokio.