Als we wakker worden horen we de zee en een paar geiten. Weer eens wat anders. Rond negenen ga ik het bestelde brood halen. Het is er nog niet. Komt het nog? Misschien….
Een uurtje later is het brood gearriveerd. Erg lekker brood overigens. Ik vraag of het klopt dat het restaurant vanavond open is. Ook hierop is het antwoord: misschien. Ik vind het een prachtig antwoord… we zien wel dus.
Ondanks alle woorden van Rody ben ik niet helemaal gerust op de manier waarop we de camperplek ooit moeten verlaten. En ook al wil ik ontspannen doen, ik word en niet blij van. We besluiten de (mooie) plek te verruilen voor een camperplek. Je kunt het maar gehad hebben….
Het voorgevoel was niet geheel onterecht. De vooraf bedachte draai het pad op valt lastig te maken. Het zweet breekt me uit. De helling, waar we gisteren op wegslibden, lijkt de beste optie. Rody vult de gaten in de weg met losse stenen. En met een flinke dos gas kom ik uiteindelijk boven. Mijn hemel….. Mijn camperskills worden op de proef gesteld. Een ervaren Duitse camperaar geeft ons een applaus en vertelt dat hij nog wel wat hulpmiddelen in de aanbieding had als het niet gelukt was. Fijn idee. Gelukkig niet nodig.
Ik voel me 10 kilo lichter. Ons plekje is minder mooi, maar wel bereikbaar.
De middag brengen we door op het strand. Het is een nationale feestdag, de Portugezen zijn vrij, dus het is gezellig druk op het strand.
Terug op de camping blijkt het restaurant uiteindelijk open. Er is geen menukaart. De jongen die ons bedient heeft een briefje dat hij voor wil lezen. Vertalen naar Engels is voor hem geen optie. Hij laat uiteindelijk het briefje achter en met hulp van Google vissen we er schaaldieren en gegrild varkensvlees uit. Het is heerlijk. Even na tienen rollen we de camper in.
Morgen rijden we naar Porto Covo.