Rust en orde, maar ondertussen….

Dag twee in Tokyo. We slapen tot tegen tienen. Maar we hadden ook wel wat in te halen. Het duurt even voordat we alle drie op gang zijn. Maar wat wil je ook met een verwarmde toiletbril 😉

We starten de dag met een broodje bij de Subway. Het aantal zitplaatsen is beperkt, maar er lijkt voldoende plek. Schijn bedriegt; op elke zitplek ligt iets. Een pakje zakdoeken, een paraplu of een paar oortjes. Allemaal van mensen die bij de toonbank staan te wachten op een broodje. Weer eens wat anders dan handoeken op de ligbedden bij het zwembad.

Met de metro reizen we naar Shibuyu. Hier is het beroemde kruispunt dat vaak op tv is. Voetgangers vanuit alle richtingen mogen tegelijk oversteken, ook schuin over het kruispunt. Eigenlijk is het heel effectief. En erg leuk om te zien. Later op de avond bekijken we het kruispunt opnieuw vanaf de 1e etage van de Starbucks. We zien zelfs 3 x een rijtje karts voorbij komen met mensen verkleed als Mario-figuurtjes. Het kan allemaal in Tokyo!

SHIBUYU

Hachiko de hond die 9 jaar op zijn baasje heeft zitten wachten, heeft bij de metro een standbeeld. Ik vind het verbazend, hoe druk het ook is, mensen elkaar de ruimte geven om een foto te maken. Het gaat allemaal erg gemoedelijk hier. Op straat zijn mensen vriendelijk. Geen onvertogen woord als ze per ongeluk tegen je aanbotsen. We hebben geen auto horen toeteren. Niemand gooit iets op de grond (maar prullebakken zijn er ook niet). Fietsen staan zonder slot in een drukke winkelstraat. Er wordt niet gegeten op straat en even op een trappetje zitten kan eigenlijk ook niet. En als je dat wilt, dan doe je het achteraf… 😉

CECILE EN HACHIKO

Maar… toen gingen we uit eten. Ergens op de 6e etage, met een kleine lift naar boven. Een restaurant met allemaal kleine, door dunne wandjes en doeken gescheiden hokjes. We nemen plaats en bestellen sashimi (de octopus sashimi heb ik onder een slablaadje verstopt) en gegrilde kipspiezen. Naast ons, achter een doek, nemen twee meisjes plaats. Aan de andere kant komt ook een groep. En dan begint het. Binnen een kwartier krijgen ze hun derde drankje geserveerd. Er wordt gezongen, gegild, ge… geen idee, maar het is een herrie van jewelste. Hilarisch, maar niet te doen. Zo nu en dan kunnen we elkaar haast niet verstaan. Wat een contrast met buiten.

ONS ‘HOKJE’

Shoppen kun je hier prima. In het bekende 109 struinen we zeker 6 etages af. Het zijn allemaal ‘shops in shop’. De diversiteit is enorm. Stoere kleding en poppenjurken. Verkoopsters in jurken met ruches in bloementjesmotief, opgemaakt met rode wangetje. Te zoet voor woorden, maar deze tengere meisjes misstaat het niet. Zelfs niet de sokken met strikjes en stippen in de sandaaltjes. Schattigheid is hier een staat van zijn. En het staat ze stuk voor stuk echt heel leuk. Cecile en ik kopen beide wat. Cecile een prachtige jurk en ik een broekpak dat zelfs de goedkeuring van Rody kan wegdragen. Voor het pashoekje moeten de schoenen uit, net als in het hotel. En na het passen wordt een schoon exemplaar van hetgeen we willen kopen uit het magazijn gehaald.

SHOPPEN!

EN RODY MAAR WACHTEN…

Ook heel grappig. Er zijn winkels vol met fotomachines. Daar ga je met een of twee vriendinnen in (jongens doen dit echt niet, behalve Rody, maar die hebben we gedwongen). Er worden een aantal foto’s gemaakt met een filter (zoals in Snapchat). Je schattigheidsgehalte stijgt met 600%, alle rimpels verdwijnen en je ogen groeien naar puppyformaat. Vervolgens kun je de beelden bewerken met hartjes, sterretjes en teksten en dan rolt er een foto uit. Het is er een drukte van jewelste. En maar giechelen….

Het was een bijzondere dag. Heerlijk om hier rond te dwalen de stad een beetje te leren kennen. Morgen weer een dag, we gaan lekker slapen.