In iets minder dan 11 uur vlogen we van Amsterdam, via Finland over Rusland naar Japan. Tijdens de vlucht nog even kunnen ‘slapen’, dus we waren er eigenlijk vrij snel. Op Narita Airport de portable wifi en de Japan Railpassen opgehaald en toen met de trein naar Tokyo.
Ondanks het feit dat we tegen het zoeken van de weg opzagen, valt dat ontzettend mee. Best veel mensen spreken een beetje Engels en zijn bereid te helpen. Maar het bezit van wifi maakt het zoeken natuurlijk wel een stuk gemakkelijker. Vrij soepel bereiken we rond 14 uur plaatselijke tijd het hotel. De kamer is vrij, dus we mogen er direct in. Bij binnenkomst staan drie paar sloffen voor ons klaar. Het is zeker niet de bedoeling om met schoenen de kamer te betreden. De kamer is klein, maar van alle gemakken voorzien. De bedden laag bij de grond en een tikje harder dan thuis. De komende 6 nachten slapen we hier.
Het lukt ons niet de verleiding te weerstaan om even te slapen. Na een uurtje vermannen we ons en gaan we de stad in. Met de metro reizen we naar Yoyogi station. Daar lopen we vrij snel Yoyogi park in. De stad maakt ruimte voor een klein bos. De houten shrine markeert de entree. Middenin het park ligt een soort tempelcomplex. Hier kun je op houten bordjes een wens schrijven in de hoop dat deze uitkomt. Ook kun je er amuletten kopen die geluk brengen. Een beetje geluk voor je gezin kost 3000 yen, zo’n 23 euro.
We bezoeken maar een klein deel van dit prachtige park en lopen de stad weer in. Wat gammel van de jetlag heben we toch wel trek. We lopen de bekende Takeshita Street in. Het is er een drukte van jewelste. Het is een aaneenschakeling van trendy modewinkels en winkels waar je enorme gevulde crepes kunt kopen. Alles is roze en fel gekleurd. Het publiek dat er rondloopt is of toerist of het zijn Harakuja jongeren. Rijk uitgedost in een kledingstijl die ik maar gewoon even bijzonder noem… het is heerlijk om naar te kijken.
We duiken een klein restaurantje in en krijgen, nog voordat we goed en wel zitten, koude groene thee voorgeschoteld. Hummmm echt lekker is het niet. Ik (Catelijne) drink mijn glas snel leeg. Maar dat heeft geen zin, binnen no-time zit het glas weer vol. We bestellen allemaal udon met tempura. Rody heeft kip, Cecile garnalen en ik neem gemixte tempura (waar volgens mij ook een gefrituurd pootje tussen zat, ik herkende de tenen….). De borden staan snel op tafel. Tja… en daar zit je dan. Een grote kom soep, met spekgladde dikke slierten en twee dunne stokjes en een lepel… De mensen naast ons aanschouwen ons geworstel en verontschuldigen zich dat ze ons uitlachen. We kunnen er zelf ook kostelijk om lachen, het voelt zo onhandig. We begrijpen wel waarom wel alle drie een grote slab aangeboden krijgen. Veel mensen gebruiken die ook, maar dat gaat ons te ver. Al snel zitten we alle drie vol, maar de borden zijn alles behalve leeg. Cecile zoekt op internet de gevolgen van 3 half volle borden op. Het is verspilling van eten en een belediging van de kok….. aiii. We besluiten toch maar om af te rekenen. Lachen vriendelijk en hopen dat ze het ons niet al te kwalijk nemen.
Met de trein zijn we in een half uur weer in ons hotel. Ik doe nog een poging wat op het blog te zetten, maar mijn ogen vallen dicht.